Það ríkir löng hefð fyrir kæstu skötuáti hér á landi.Nú er svo komið að bannað er í sambýli að matreiða hana.

Ég hef undanfarin ár fengið mér skötu á Þorláksmessu með Vilhjálmi syni mínum.Þetta er nú frekar gert af einhverri gamalli hefð,frekar en að maturinn bragðist vel.Fyrir nokkrum árum bauð ég bandaríkjamanni af Keflav.flugv.í skötu.Nokkur biðröð var og hafði hann strax að orði að hann þyldi ekki lyktina.Reyndar hafði ég ekkert undirbúið hann né skýrt fyrir honum matargerðina,aðeins sagt honum frá því að um væri að ræða fiskrétt.Án þess ég veitti því athygli var hann horfinn úr biðröðinni og það sem meira var ég sá hann aldrei eftir þetta.Önnur saga um þjóðréttarmat okkar sviðakemma.Var staddur ásamt félögum mínum á þingvöllum en andspænis okkur sátu tveir ungir bandaríkjamenn.Þegar við fórum að handleika kjammana og stinga úr þeim augun,horfðu þeir á okkur óttsleignir og spurðu hvað við værum að borða.Einn kunningja minna,sem er nú mikill hrekkjalómur sagði að bragði,þetta eru þeir svörtu,þeir eru fjandi góðir.Bandaríkjamennirnir hlupu frá borðinu og gleymdu baktösku.Hrekkjalómurinn hljóp á eftir þeim með töskuna og kallaði á þá,en þeir flýttu sér mest þeir máttu inn í bíl og óku greitt í burtu.

Í sveitinni í gamla heyrði maður um bragbætta skötu sem pissað var á reglulega meðan hún var kæst.Þessar sögur nægðu mér til að bragða aldrei á skötu í sveitinni.Náttúrlega lyktar skatan ekki eins og mannamatur,enda vill ekkert dýr eta hana. 

Athugasemdir

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 26.12.2006 kl. 11:02]

Það er jú ein dýrategund sem borðar skötu... það erum við